Column – Tia in Seillans – #1

In welke volgorde het precies begon, ben ik vergeten: bij de Zuidfranse filmklassieker La gloire de mon père naar het beroemde boek van Marcel Pagnol of bij het door ons gehuurde huis, hoog in de heuvels van Seillans. Het huis heette Maison des aigles, gezien de hoge ligging vermoed ik. Te voet naar het stadje afdalen bleek een brug te ver (of een berg te hoog), dus wij parkeerden de auto ergens nabij de ingang van het idyllische centrum. Toen we vanuit het centrum ook daar weer afdaalden, geloofden we onze ogen niet: er bleek een restaurant te bestaan dat luisterde naar de naam La gloire de mon père! De ligging was feeëriek: aan een pleintje onder een reusachtige plataan, die als parasol diende voor alle tafeltjes. In het midden van het pleintje stond een fontein met verfrissend klaterend water. Uiteraard wil je hier ieder jaar naar toe. Want hoewel hier steeds een verleden tijd gebruikt is, bestaat het restaurant nog steeds, op dezelfde geweldigde locatie. Die verleden tijd dringt zich vanzelf aan je op… je waant je in een vorige eeuw op deze onwezenlijk mooie plek. Maar het allermooist van de film La gloire de mon père is wel de melancholische muziek van Vladimir Cosma, die met zijn cicaden-nabootsende habanera zachtjes doet denken aan Ravels Boléro.


Âllo!

Nog even wil ik genieten van deze mooiste plek op aarde. Alleen het geluid van de krekels en af en toe een duif of een verstoorde wesp die zijn gram komt halen zijn te horen. Morgen in alle vroegte vertrekken we, uitgezwaaid door Cathérine, sinds jaar en dag de hartveroverende grande dame die dit geweldige huis brandschoon houdt en altijd klaarstaat bij calamiteiten. Ook Emilio, de beminnelijke tuin-/zwembadman gaan we weer een jaar lang missen. De Italiaanse Emilio – hier in het Zuidfranse Seillans Emile geheten – heeft het vermogen zich zonder enige vooraankondiging toegang tot ons woongebied te verschaffen via de alleen voor hem toegankelijke paadjes, trappetjes, en ondergrondse garage waarvan wij het bestaan niet eens vermoedden. Na een ‘âllo’ dat overal vandaan kan komen, grabbelen wij haastig naar de dichtstbijzijnde kledingstukken, maar zijn ultra- stralende glimlach en volstrekt relaxte entrée doen ons vermoeden dat het hem niet heel erg veel uitmaakt hoe we er wel of niet bij lopen.

Deel deze post

Ontdek

Verder lezen

Bédoin, de Vendée du Midi

‘Na de Franse Revolutie in 1789 bleef Bédoin een centrum van conservatief verzet en kreeg het de bijnaam ‘Vendée du Midi’, verwijzend naar de erg bloederige opstanden in de West-Franse

Verder lezen
Ontdek

Onze partners