Ook zin om even weg te dromen bij de Provence van lang geleden? De glooiende heuvels, de kleine pittoreske dorpjes en de tjirpende krekels? De Provence van begin twintigste eeuw is de Provence van Marcel Pagnol, geestesvader van onder andere ‘La Gloire de mon Père’ en ‘Manon des Sources’. Maar hoe zat het ook alweer precies met zijn oeuvre en wat maakt Pagnol’s beeld van de Provence zo bijzonder?
De trots van de Provence 
Het is dit jaar 125 jaar geleden dat Marcel Pagnol geboren werd in Zuid-Frankrijk, in Aubagne om precies te zijn. Deze voorstad van Marseille en het daaraan grenzende achterland komen terug in vrijwel al het werk van de beroemde Provençal, die naast filmmaker ook gelauwerd theatermaker en auteur was. In 1946 werd hij verkozen tot lid van de Academie Française, een grote eer. Zoals critici bewonderend over zijn werk zeggen: het is geen verbeelding van de Provence, maar ademt de streek in de kleinste details en in elk gesproken woord.
Terug naar zijn jeugd
“Maar Marcel Pagnol, dat is ook ‘Jean de Florette’ en ‘Le Château de ma Mère’ toch?” Klopt, al zijn die films niet door Pagnol geregisseerd. Na een lange carrière in de filmindustrie met zelfs een eigen filmstudio, besluit hij zich eind jaren vijftig meer op het auteurschap te richten. In 1957 brengt hij twee autobiografische boeken uit over zijn jeugd in Aubagne en het Provençaalse achterland, ‘La Gloire de Mon Père’ en ‘Le Château de ma Mère’, die geweldig worden ontvangen. Enkele jaren later, in 1962 besluit hij zijn eerder geregisseerde film ‘Manon des Sources’ uit 1952 in twee verhalen uit te brengen. De serie ‘l’Eau des Collines’ gaat over het Provençaalse plattelandsleven aan het begin van de twintigste eeuw. De tweedelige serie bestaat uit ‘Jean de Florette’ en ‘Manon des Sources’.
Internationaal succes
Het is die laatste serie die eind jaren tachtig door Claude Berri wordt verfilmd, met groot internationaal succes tot gevolg. Enkele jaren later worden ook de verfilmingen van Pagnol’s autobiografische jeugdboeken ‘La Gloire de Mon Père’ en ‘Le Château de ma Mère’ door Yves Robert wereldwijd geweldig ontvangen. En het zijn deze laatste twee die door de Provençals ook écht als authentiek worden ervaren. Authentiek of niet: liefhebbers van de streek dromen maar wat graag weg bij Pagnol’s lang vervlogen Provence.
Meer lezen over de Provence als filmdecor? In het actuele nummer van Côte & Provence lees je alles over de Route du Cinéma.
